مقاله کلیاتی درباره تراکتور

مقاله کلیاتی درباره تراکتور

تراکتور وسیله ای است که برای تامین قدرت وسایل و ادوات به منظور انجام کارهای کشاورزی به کار می رود. تراکتورهای کشاورزی در انواع مختلف از شکل ساده دو چرخی موتور دار بدون صندلی(آنچه به تیلر معروف است) تا 8 چرخ بزرگ کمر شکن تا قدرت 450 اسب بخار ساخته شده اند.

 تراکتور چیست؟

وا‍‍‍‍‍ژه تراکتور یک کلمه خارجی(Tractor) و به معنی کشنده است. گاو آهن و سایر ادوات قدیمی که قبل از اختراع تراکتور با دام کار می کردند همگی از نوع کشیده بودند یعنی به وسیله یوغ به دام وصل و به وسیله آن ها کشیده می شدند. تراکتورهای اولیه نیز دقیقاً همین کار را می کردند. در مورد گاو آهن ها به عنوان مثال، سه چرخ وجود داشت که خیش ها بر آن ها سوار بودند. بیرون آمدن خیش ها و افتادن آن ها بر زمین توسط کلاچی صورت می گرفت که در یکی از چرخ ها تعبیه شده بود. اهرم راه اندازی این کلاچ، طنابی بود که در دست راننده تراکتور قرار داشت، این گاو آهن توسط دیرک خود به تراکتور قلاب می شد و تراکتور فقط وظیفه کشیدن آن را به عهده داشت. بدین جهت اسم این وسیله کشنده را تراکتور نهادند. با پیشرفت تکنولوژی، تغییراتی در تراکتورها و درنیتیجه ادواتی که توسط آن کار می کنند به وجود آمد به نهوی که امروزه کمتر از تراکتور به عنوان یک وسیله کشنده استفاده می شود. تقریباً تمام تراکتورها و ادوات سبک بر تراکتور سوار می شوند یعنی به اتصال سه نقطه تراکتور متصل شده و به وسیله دستگاه هیدرولیک بالا و پایین می روند. هم چنین از محور تواندهی تراکتور برای تامین حرکت دورانی بهره گرفته می شود. تسمه فلک روی تراکتور برای کار اندازی آسیاب ها یا پمپ های گریز از مرکز به کار می رود. ولی کلمه تراکتور هم چنین باقی مانده است.

از نظر فنی تراکتور یک ماشین خود گردان است. برای توضیح این کلمه، لازم است ابتدا موتور و ماشین تعریف شوند. موتور وسیله ای است که قدرت تولید می کند ولی به تنهایی قادر به تولید کار نیست. ماشین وسیله ای است که کار انجام می دهد ولی فدرت تولید نمی کند. این وسیله نیز به تهایی قادر به انجام کار نیست مگر اینکه از یک موتور قدرت بگیرد. تراکتور باید کار انجام دهد، بنابراین باید شامل موتور و ماشین باشد و این چنین است. قسمتی از تراکتور شامل کلاچ، جعبه دنده، دیفرانسیل، چرخ ها و غیره به استثنای موتور آن، ماشین می باشد. از آن جایی که این ماشین دارای موتوری است که مستقیماً به آن وصل شده بنابراین تراکتور را یک ماشین خودگردان می نامیم.

تعریف کامل و جامعی که برای تراکتورهای امروزی می توان به عمل آورد عبارتست از:

ماشین خودگردانی که قابلیت تولید سه نوع توان کششی، دورانی و هیدرولیکی داشته و برای تقریباً تمامی کارهای کشاورزی به کار می رود.

مختصری از تاریخچه کامل تراکتور

اولین تراکتورهای ساخته شده، از نوع موتورهای احتراق خارجی با چرخ های آهنی حجیم بودند. این تراکتورها احتیاج به حمل مقادیر زیاد آب و زغال سنگ یا چوب به عنوان سوخت موتورهای بخار خود بودند و گاه تا 14 خدمه برای هر تراکتور لازم بود.

با احتراق موتورهای داخلی، حجم موتور خیلی کمتر شده، خدمه به دو راننده و کمک راننده، تقلیل یافت ولی چرخ ها هنوز آهنی بودند. اولین موتورهای احتراق داخلی از نوع بنزینی بودند ولی موتورهای اکثر تراکتورهای امروزی از نوع گازوئیلی است که سوخت آن ارزانتر و گشتاور آن بیشتر می باشد. اخیراً موتورهای احتراق داخلی گازی که از کپسول های گاز مایع بهره می گیرند روی تراکتورها سوار شده اند.

تراکتورهای اولیه فاقد اتصال سه نقطه بودند و همانطور که اشاره شد، ادوات کشاورزی عموماً به دنبال تراکتور کشیده می شدند. با اختراع سیستم هیدرولیک و اتصال سه نقطه، اکثر ادوات به صورت سوار یا نیمه سوار ساخته شدند. تراکتورهایی که ادوات بر آن ها سوار باشند قابلیت فرمان دادن و دور زدن بیشتری داشته طول کل تراکتور و وسیله کمتر است بنابراین فضای کمتری اشغال می نماید. دستگاه های هیدرولیکی امروزی تکامل یافته اند، در دستگاه های هیدرولیک قدیمی با پایین بردن اهرم هیدرولیک وسیله ای مثل گاو آهن به خاک می افتاد و در صورت تنظیم بودن تمایل تیغه نسبت به خاک، با حرکت تراکتور به جلو، وارد خاک می شد. اگر هنگام شخم زدن به خاک نرم می رسید، گاو آهن پایین تر می رفت که با برخورد دوباره به خاک سخت، مقاومت زیادی به تراکتور وارد می ساخت. این مقاومی سبب بوکسوات چرخ های تراکتور گاهی شکستن خیش ها می گردید. برای رفع بوکسوات راننده باید اهرم هیدرولیک را کمی بالا می برد، گاو آهن بالا آمده تا سختی زمین را رد نمده و سپس اهرم کمی پایین پایین برده می شده تا به عمق اولیه برسد. بدین ترتیب راننده باید مرتباً با اهرم هیدرولیک به اصطلاح بازی می کرد. برای جلوگیری از شکستن خیش ها یا سایر ادواتی که در خاک کار می کردند از آزاد کننده های خودکار و پایین های مخصوص استفاده می شد. سیستم هیدرولیک تراکتورهای امروزی خودکار و مضر به دو سیستم کنترل(Praft Control) و کنترل با موقعیت(Positon Control) می باشند. سیستم کنترل با کشش، مقاومت روی اتصال سه نقطه تراکتور را به طور اتوماتیک ثابت نگه می دارد. اگر مشکلی پیش آید که در فوق اشاره شد یعنی گاو آهن و یا سایر ادوات به مانعی یا روی زمین به سختی برسند که مقاومتی بیش از حد کشش تراکتور وارد نماید، سیتم کنترل با کشش به طور خودکار، گاو آهن را کمی بالا می آورد آن قدر که تراکتور را بدون سر خوردن به عمق تنظیم شده قبلی فرو می برد.

تراکتورهای قدیمی فاقد محور تواندهی یا به اصطلاح شافت خرمنکوب بودند. این محور مولد حرکت دورانی است. تراکتورهای اروزی عوماً مجهز به این محور می باشند که به راحتی می توانند اندام هایی از ماشین های کشاورزی که احتیاج به حرکت دورانی دارند مانند، شانه برش دروگرها، پره کود افشان ها، موزع بذر کارها و غیره ره به کار اندازند. سرعت دوران این محور 540 دور در دقیقه است. ولی امروزه محور با 1000 دور در دقیقه نیز وجود دارد. اخیراً محورهایی به کار برده شده اند که می توانند سرعت های دورانی متفاوتی داشته باشند. محور چرخ گرد نیز در اکثر تراکتورهای امروزی وجود دارند.